ماجرای مشاعره امام خمینی

مرحوم آقای واعظ زاده خوانساری از علما و بزرگان عرفان و اهل منبر بود و با امام خیلی مانوس بود. یک روز به من گفت: آقای برهانی بیا امروز به زیارت حاج آقا روح الله برویم.

به محضر امام رفتیم. با توجه به سوابق رفاقتی که این دو با هم داشتند امام به او فرمودند: آقای واعظ زاده، ما به خاطر رفاقت با شما همیشه بهره ای از هم می بردیم چه از مباحث علمی و چه اشعار ادبی.

بعد از آن که امام این جمله را گفتند، مرحوم واعظ زاده شروع کرد به خواندن این رباعی:

گیرد همه کس کمند و من گیسویت

جوید همه کس هلال و من ابرویت

در دایره دوازده برج تمام

یک ماه مبارک است آن هم رویت

امام هم فی البداهه این رباعی را در پاسخ اول فرمودند:

گشود چشم نگارم ز خواب ناز از هم

نظر کنید در فتنه گشت باز از هم

تو در نماز جماعت نرو که می ترسم

کُشی امام و بپاشی صف نماز از هم

بعد مرحوم واعظ زاده شعر معروف مولوی را خواند که:

بشنو از نی چون حکایت می کند

از جدایی ها شکایت می کند

اما امام در پاسخ فرمودند:

نشنو از نی کان نوای بی نواست

بشنو از دل کان حریم کبریاست

نی بسوزد خاک و خاکستر شود

دل بسوزه خانه دلبر شود

حجت الاسلام برهانی، برداشت هایی از سیره امام خمینی، ج ۲، ص ۱۸۷

منبع: سیره آفتاب، نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه ها